Met 1 grote koffer voor ons drieën en ieder een rugzak voor in het vliegtuig vertrokken we zo licht mogelijk bepakt. Behalve dan dat de kleine Vera toch echt niet zonder Woezel en Pip zou vertrekken. "Dan draag ik ze zelf", was haar antwoord, "dat kan ik best!". En dat kon ze.
De kindjes hadden er al twee weken naar uit gekeken. Vera telde de dagen af. Voordat ze 's zondags naar papa ging riep ze al "en als ik terugkom, gaan we op vakantie!" Wat de kleine meid zich daarbij precies voor zou stellen, weet mama niet, maar het was in ieder geval iets wat haar ontzettend blij maakte. Tijl was zich iets meer bewust van het tijdsbestek en telde zorgvuldiger af. Hoewel ook hij naarmate de datum dichterbij kwam zich af begon te vragen wat hij zich nog van Spanje kon herinneren.
Toen Vera woensdags weer terugkwam van Papa, waren haar dagen nog niet uitgeteld. Eerst nog logeren bij oma An, vooruit..maar toen was het eindelijk echt zover.
En trots stapten de kleine meid en de ervaren jongeman met mama mee door Schiphol. Toen mama moest inchecken, pasten broer en zus dapper op de spullen. Vervolgens sloot ook de familie Van Tilburg aan en was het feest compleet.
In het vliegtuig, Tijl wat angstig voor een sluimerende vliegziekte aan het gangpad en Vera trots en opgetogen naast het raampje. In de riem 'want dan zijn we veilig!'
De vlucht was kort, lang genoeg om nog een grote indruk te zijn van de wolken en het cabinepersoneel. En Tijl constateerde verrast bij de landing dat ie NIET vliegziek was geworden!
Bij aankomst was het wel even wachten op de huurauto en de rit naar ons huisje duurde ook nog een uurtje. De meisjes hadden het niet gehaald, die vielen vlak voor Pollenca in slaap. Met Tijl en Koen slopen we door het donkere huis; dat een heel groot huis bleek, met veel slaapkamers en badkamers, en..een hele grote tuin..met zwembad! Hoewel we in het donker niet precies de omtrek konden zien en nog geen paden konden onderscheiden.
Het nieuwe donkere huis was nog te eng om de jongens al een eigen slapkamer te geven. Dus lag mama de eerste nacht met beide kindjes op een kamer..dat dat uiteindelijk zo de hele week zou blijven, wist ze toen eigenlijk al...
De volgende ochtend was een groot cadeautje; wat een prachtige tuin! Wat een mooie bloemen, fruitbomen en een adembenemend uitzicht..en dan de allesklapper; een heerlijk zwembad in de tuin!
De rest van de week lagen de kindjes al voor het ontbijt in het water -ook al was het koud-
Maar hoe lekker is dat, vanuit je pyama plonsen in je zwembroek!?
Ontbijten werd een luxe routine met een tafel vol stokbrood, kazen, worsten, jamon en chocopasta. En daarna op pad, naar torens op griezelige hoogtes, bedevaartroutes over eeuwenoude bergpaden en pootje baden in kristalheldere baaitjes.
De kindjes vermaakten zich prima. Tijl met twee diploma's verkende het zwembad en bleek tijdens de bergtochten een echte klimgeit. Vera was niet bang voor water en durfde na 2 dagen ook Rens zelfstandig te benaderen, zij het met een dreigende grom "Grrrr-ik ben een monster!' Koen was blij met zijn grote vriend Tijl in de buurt en de twee jongens vervielen dagelijks in een nieuwe rol, van koks tot piraten en asielhouders. Dierenasiel welteverstaan. En daar hadden ze de meisjes, oh nee, hondjes voor nodig; 'Vera en Sam, komen jullie weer asieltje spelen?'
Vera en Sam vonden elkaar de hele dag in kirrend gekwebbel en en drukke smurfentaal.
Tja, dan kun je als moeders -samen met Wendy- je alleen maar laten verwennen door de zon en boeken en door Rens, die zorgde voor mojito's of een glaasje wijn op zijn tijd en voor heerlijke experimentele gerechten met verse pulpo's.
Een week gaat snel en daar stond de terugreis voor de deur; met een vertrek om 4 uur 's ochtends. Het plan om de kinderen slapend de auto in te krijgen mislukte, en zo namen we afscheid van Mallorca in het ochtendgloren met een leerzame discussie over vleermuissoorten (Koen).
Gauw terug. ..is eigenlijk het enige wat ik denk...
