Plasje

Opa Ria en Papa hebben gesprongen en gejuicht en oneindig geklapt; Vera had op het potje geplast! Een echte plas, zonder luier, met blote billen op het potje. Of het een toevallige vangst is, uiteraard, zeker wel. Maar een applaus waard blijft het altijd. En een mijlpaal zeker.

Al die mijlpalen van deze kleine meid zijn niet bij te houden. Het zijn er zoveel. En volgens te statistieken zijn ze sowieso te vroeg. We hebben helaas niet alles bijgehouden. Dat krijg je met de tweede..
Wanneer haar eerste tandjes?...met 16 maanden had ze 8 tanden en 4 kiezen...
Wanneer haar eerste woordjes?..in ieder geval was het woordje 'Tijl'; 'nee' was tweede, en ja duurde heel lang. NU zijn we heel af en toe al aan de twee-woorden-combinaties begonnen; Dito staart; mama eten; papa nee!. Dankzij papa benoemt ze sinds vandaag de kleur blauw uit zichzelf. En dankzij papa kleedt ze zich zelf uit. En dankzij de opa's, papa, mama en vooral Tijl, danst ze elke dag. Op de maat. Heupen wiegen. rondjes draaien. En huppelen! Zo ontdekte de hele familie langzaam aan. Opa An op dinsdag: Oh je kan huppelen! Opa Ria op donderdag; Oh! je huppelt! En Tijl vandaag na een weekje bij papa Youp; Vera huppelt!
Ach lieve Vera, groei maar lekker door. Maar soms niet te hard!

Verven

Lekker, na een verjaardagsfeestje de hele zondagmiddag binnen hangen. En lekker lezen, knuffelen, puzzelen en verven met mama! Een mooi schilderij op papier maken was de bedoeling...van mama..niet van Vera.

Staartjes

Nee, Vera wil geen staartje -au!-
Ze heeft ook veel te mooie krullen om in staartjes samen te binden. Maar toch vinden papa en mama het soms leuk om iets met de haartjes maken. En vandaag mocht mama staartjes doen! Onder heel veel 'Mooi! Mooi! Vera moooooi!' hield ze ze in. Zelfs even zelf in de spiegel kijken. 'Moi'
Ja, heeel mooi Vera!

Vriendschap

Vera heeft in haar kleine leventje al een hechte band opgebouwd met enkele vriendjes, zoals Pop, Dora Pop, Nijna, Padje en 'uhm (tja de muziekmakende beer moet in deze vriendenclub nog door een initiatierite voordat ie ook een naam krijgt).
Maar de band is dus hecht, en ze moeten altijd overal mee. 's morgens bij het opstaan, moet alles mee uit bed (want uiteraard zijn we met z'n allen in Vera's bedje gaan slapen). Op naar de kamer. Daar liggen Vera's vriendjes de hele dag geduldig te wachten op die momenten dat ze even weer opgepakt, geknuffeld, en verplaatst worden.
En als Vera op pad gaat; of het nou met de opa's in de wandelwagen is, of met de houten kar een rondje door het huis; iedereen moet mee. Zelfs als mama haar op vrijdagochtend naar de crèche brengt, moet het hele gezelschap mee in de bakfiets. Om Vera bij de glazen deur van de crèche uit te zwaaien. Alleen padje mocht mee naar binnen. Mama zal de boel ook maar meenemen als we Vera op gaan halen. Da's wel goed voor de vriendschapsband...

Tilburg, Carnaval 19 februari 2012.

Bepakt en bezakt kwamen de carnavalsvierders op zaterdagmiddag in Tilburg aan. Met de trein, anders kon papa zondag geen biertje drinken. En zonder bier naar een carnavalsopstoet kijken is onmogelijk.

Tijl had een prachtig Ninja pak, maar daar hebben we weinig van gezien. Deze hield hij verborgen onder zijn jas. Het was ook ondanks het zonnetje erg koud. Maar Tijlemans hield Vincent wel bezig met rennen en dansen met zijn zusje.

Vera was een lieflijk bloemetje (pak van grote nicht Dana). Maar onder dat lieve bloempje zit een groot feestbeest!!

Zij vond alles prachtig, de confetti, de muziek, keek met grote ogen naar de verkleedde mensen.

In haar sluimert een ware liefhebster.van Carnaval. Van geen vreemde zou ik zeggen, mama was precies zo en ik heb gehoord dat aan de kant van Vogelzang ook feest-gene zitten. Dus papa en mama maak je borst maar nat over 15 jaar. Mama ziet de bezwaren niet en aan zichzelf denkend zegt ze: “Gewoon laten gaan, komt vanzelf goed”.
Het was een leuke dag die laat eindigde voor de thuisgangers.

IJspret aan de Borneokade.

In de zomer kunnen we er zwemmen, en nu konden we er op schaatsen!
Heerlijk zo voor de deur.
Veertjes eerste stappen op het ijs!

Vera en Tijl weer online!

Omdat mama helaas te weinig tijd heeft om Vera’s web-log bij te houden zal oma An proberen om de avontuurtjes van Vera en Tijl te plaatsen.
Het gaat toch al ze snel en het zou jammer zijn als we van Vera geen leuke anekdotes en groeiontwikkelingen kunnen nalezen. Zeker later voor Vera zelf en natuurlijk ook voor Tijl die gaat mee in het verhaal.
Even een terugblik; Vera’s eerste verjaardag werd gevierd op een camping in Edam. Heel gezellig met familie en vrienden voor de tent.

Daarna nog een paar fijne zomerdagen met uitstapjes naar Scheveningen en Madurodam.


Sinterklaas en Kerst zijn ook allang weer voorbij en Vera is intussen al weer bijna anderhalf jaar. Ze kent al vele woordjes en lukt het haar niet om iets duidelijk te maken, zet ze het op een schreeuwen. Klein ongeduldje. Pittige tante. Stoere zus die haar grote broer in alles wil nadoen. Wat Tijl heeft of doet, wil zij ook en snel!! Maar oh, zo dol op haar broer en dat is wederzijds. Deze foto spreekt boekdelen.

Dinsdag is mijn oppasdag. Maar ik, oma An wordt hardnekkig opa genoemd. Het woordje oma wil er maar niet in, evenmin als dat ze haar eigen naam niet wil zeggen.
Op de wekelijkse oppasdag is het een vaste routine om met Little people te beginnen. Na het ontbijt trekt Vera de kast open om al het LP spul op de mat te installeren. De poppetjes moeten eten, hap, hap en ze moeten in de auto’s. De hele bak wordt omgekieperd om de juiste poppetjes te vinden en er zitten geen oma’s bij wel opa’s.
Pop en pop Dora mogen ook niet ontbreken net als haar dierbare snif-snif en schildpad.
Oh, niet te vergeten de speen, maar dat kan ze nog niet zeggen of ze doet de moeite niet, want is ze deze kwijt dan speuren haar oogjes de omgeving af en heeft ze hem al snel gevonden. Of anders graait dat kleine handje in de keukenla waar de reserve spenen liggen. Slimme meid.
Tijl kan veel hebben van zijn kleine zusje, maar zijn kamer is `verboden gebied`. Playmobiel en Lego zijn te verfijnd voor Vera en de glijbaan van zijn hoogslaper te gevaarlijk. Daar moeten we haar in een onbewaakt ogenblik wel eens vanaf plukken. Het is een vrolijke meid die van zingen en dansjes houdt. “Maak nu een buiging”, is favoriet.
Tijl wordt ook al groot en gaat als een speer, op school en op de zwemles. Nog even en hij kan deze weblog lezen.
Dus vanaf nu zal ik proberen de dagelijkse dingetjes van mijn schatjes op te schrijven.