Gisteren werd mama ineens verrast door haar vriendinnen Wendy en Debby. Ze hadden haar uitgenodigd voor een avondje onbeperkt sushi MET een oppas! dus om half 8 stond Charlotte voor de deur. Een hele lieve meid (en de vaste oppas van Koen en Sam). En Charlotte zou dus op Tijl en Vera passen. Tijl vond het maar wat stoer. Dit was pas de tweede keer in zijn leven dat hij een oppas had! Vera was vooral moe. Moe van drie dagen Bakkum, zon en strand. Het hummeltje staarde met speen in haar mond naar Charlotte.
Toch wist de dappere oppas al snel punten te scoren toen ze Dora boekje tevoorschijn haalde!
Mama kon met een gerust hart op pad.
Alles was goed gegaan, zei de oppas, toen mama later thuis kwam. " En wat is Tijl een lieve grote broer voor Vera!" zei ze. En dat is ie zeker.
Al de hele vakantie helpt Tijl mama waar hij kan. En helpt hij Vera. En hij waakt over haar als een echte grote broer. Veel geduld heeft het kleine jongetje ook, zoals wanneer Vera weer niets begrijpt van zijn zandkastelen op het strand en deze dus verpulvert. Of als ze zijn hele spel buiten in de war gooit door er met zijn speelgoed vandoor te gaan. Maar Tijl blijft lief. Hij doet zijn best haar te begrijpen. Gelukkig knuffelt Vera haar broer ook regelmatig op de meest onverwachte momenten.
Soms moet mama wel opletten dat die kleine Tijl niet te veel pikt van dat zusje. Want Vera is klein en een schatje, maar oh zo twee jaar!
Op de camping in Bakkum wilde Vera perse bij Tijl in de bovenslaper liggen. Tijl liet haar veilig aan de binnenzijde liggen. En af en toe kwam mama kijken, en dan was Tijl zachtjes liedjes aan het zingen of hij fluisterde; "Ik vertel haar mooie verhalen mama. Ze luistert echt!"
Het leek zo goed te gaan. Totdat mama na een tijdje een huilende Tijlemans hoorde.
Vera lag in diepe slaap, maar Tijlemans zat er huilend naast.
"Ik voel me zo alleen mama! En Vera is zo lastig!"
Die arme jongen was zo moe; hij had zo zijn best gedaan om dat kleine meisje eindelijk in slaap te krijgen.
" Ze draaide de hele tijd, en ze bonkte me soms ook! Terwijl ik een verhaaltje vertelde!"
Arme Mans. Zelfs dat herkent mama. Dat onmogelijke gevecht van Vera tegen haar slaap, en dat gevecht waar je zelf dan ook in zit. Het voelt dan zo ondankbaar.
Arme mans. Dikke troost en dikke knuffels van mama voor haar dappere, stoere zoon. Gelukkig ging mama ook naar bed, dus gingen we alledrie in ons grote bed liggen in de caravan. En gelukkig kreeg Tijl de volgende dag weer genoeg onverwachte knuffels van zijn zusje, die de hele nacht alweer vergeten was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten