Rijksmuseum

Het geluk van een grote stad als Amsterdam is, dat je op elk moment van de dag kunt besluiten om iets van ons nationaal erfgoed te bekijken. Zo bedacht mama (niet zozeer in overleg met Vera), na een lange morgen binnen, om het druilerige weer te trotseren om een kort bezoek te brengen aan onze wereldberoemde kunstcollectie. En papa Youp en Tijl hadden ook nog museumnachtbandjes over voor een gratis entree. Dus op naar het Rijksmuseum!

Het was het laatste uurtje, maar dat maakte de rij bij deingang niet korter. gelukkig mochten museumkaarthouders via de tweede ingang, en zo smokkelden we Youp met het museumnachtbandje ook mee. ENORM groot is het Rijksmuseum. En druk was het ook. We besloten om alleen de eregalerij aan te doen. Tijl vond het razend interessant; . Hij luisterde muisstil en met open mond terwijl zijn papa hem over het beroemde licht van Rembrandt vertelde.

Mama ging ondertussen met Vera op zoek naar de verhalen van de schilderijen.
Zo kon Vera prachtig vertellen over de zwaan die ze hier zag, en dat deze duidelijk boos was en dat ie zijn ei moest beschermen, tegen de hond. En dit is natuurlijk ook wat meneer Asselijn er indertijd mee bedoelde (in tegenstelling tot het verhaal dat er in de eeuwen daarna van gemaakt is).





 Ook het verhaal van de gestolen kroon (van de Engelsen, door Michiel de Ruyter) werd met veel ontzag ontvangen, zowel door Tijl als door Vera, die maar bleef vragen waar die kroon dan naar toeging (op een schip naar Afrika) en waarom de Ruyter dan een boef was..





En verder mocht de kleine Veer haar eigen fotoverslag maken. En dat deed ze prima. Een uurtje was genoeg, op de eregalerij was nog te veel om te vertellen. We gaan maar gauw weer eens terug!