Broer en zus voor altijd!

Cadeau voor Opa Ger

Na het succes van het cadeau voor tante Vanessa, een armband van pasta, had Vera de smaak te pakken. " Vera, zullen we een mooie tekening maken voor opa, want die is jarig?"
"Ik wil een KETTING maken!" bevestigde de kleine meid.
En zo werd de verf, de pasta en het kliederschot weer tevoorschijn gehaald. Het beloofde een prachtige ketting voor opa te worden!

Oh kom er eens kijken..

Tijl gelooft dit jaar -voor het eerst- niet meer. Tenminste..dat zegt ie zelf. We hebben het ook verteld, maar te pas en te onpas lijkt de sinterklaas spanning nog steeds toe te slaan.
Sowieso blijft ie zijn schoen zetten. Want tja, de kans om cadeautjes binnen te halen, die liet hij niet liggen. En ook zingen, ja hoor, gewoon ouderwets door de brievenbus. En verlanglijstjes werden gemaakt. Al hadden die nu een korte lijn;  "Hier mama".
Heel veel anders is het Sinterklaasfeest dit jaar dus niet.

Nou ja, wel een beetje anders, want de kleine Vera is het zich nu voor het eerst heeeel bewust! En ze duikt er ook goed in! Schoenen worden gezet. Met liedjes erbij, die ze overdag de hele dag oefent; de sinterklaas cd staat op re-piet, zeg maar...
En ze is zeker niet bang! Want komt Sint op bezoek bij Tijl's school, dan staat de kleine meid gewoon vooraan!

En ze begrijp ook donders goed hoe het werkt. Zet je schoen zing een lied, krijg je cadeautjes van Zwarte Piet! Een zo'n schoen, dat gaat alleen niet snel genoeg.
"mama, ik mijn doos zetten."

duiken

Tijl heeft zijn diploma's, en houdt van snorkelen. Vera moet nog wachten tot ze 4 is, voordat ze zwemles mag..onzin vinden wij hier eigenlijk, want mevrouw duikt alle beestjes van de bodem van het bad!

 

Rijksmuseum

Het geluk van een grote stad als Amsterdam is, dat je op elk moment van de dag kunt besluiten om iets van ons nationaal erfgoed te bekijken. Zo bedacht mama (niet zozeer in overleg met Vera), na een lange morgen binnen, om het druilerige weer te trotseren om een kort bezoek te brengen aan onze wereldberoemde kunstcollectie. En papa Youp en Tijl hadden ook nog museumnachtbandjes over voor een gratis entree. Dus op naar het Rijksmuseum!

Het was het laatste uurtje, maar dat maakte de rij bij deingang niet korter. gelukkig mochten museumkaarthouders via de tweede ingang, en zo smokkelden we Youp met het museumnachtbandje ook mee. ENORM groot is het Rijksmuseum. En druk was het ook. We besloten om alleen de eregalerij aan te doen. Tijl vond het razend interessant; . Hij luisterde muisstil en met open mond terwijl zijn papa hem over het beroemde licht van Rembrandt vertelde.

Mama ging ondertussen met Vera op zoek naar de verhalen van de schilderijen.
Zo kon Vera prachtig vertellen over de zwaan die ze hier zag, en dat deze duidelijk boos was en dat ie zijn ei moest beschermen, tegen de hond. En dit is natuurlijk ook wat meneer Asselijn er indertijd mee bedoelde (in tegenstelling tot het verhaal dat er in de eeuwen daarna van gemaakt is).





 Ook het verhaal van de gestolen kroon (van de Engelsen, door Michiel de Ruyter) werd met veel ontzag ontvangen, zowel door Tijl als door Vera, die maar bleef vragen waar die kroon dan naar toeging (op een schip naar Afrika) en waarom de Ruyter dan een boef was..





En verder mocht de kleine Veer haar eigen fotoverslag maken. En dat deed ze prima. Een uurtje was genoeg, op de eregalerij was nog te veel om te vertellen. We gaan maar gauw weer eens terug!

alles mag

"Het zooo fijn om je uit te leven met speelgoed.."

Koken

Tijl had niks te doen. Hij wilde wel helpen met koken. maar niet voor niks. Tegen zakgeld. Dus voor een euro had mama een hulp in de keuken. Wat toch wel heel fijn was, want Vera gebruikte de ruimte in mama's kookroutine nu om te moeten poepen. Dus zo kon mama ondertussen Vera op 't potje zetten terwijl Tijl op de aardappeltjes lette.

En hoewel de financiële onderhandelingen anders doen vermoeden, had Tijl eigenlijk heel veel plezier in het koken. De eerste verrukking sloeg al in toen hij ontdekte dat ie helemaal geen krukje meer nodig had.
"Ik kan er gewoon bij!"

Aardappeltjes bakken, broccoli koken, gehaktballetje omdraaien..Tijl draaide er zijn hand niet voor om. En deze keukenmeester wist zelfs ondertussen ook nog de tafel prachtig te dekken!
En dat allemaal voor 1 euro!
Mama blij. En zo zaten we gedrieen aan een heerlijk maal.
"Mama, volgende keer wil ik weer met jou samen koken!"
En er werd niet eens een bedrag genoemd...

De koeien hebben staarten..

Het is geen traditie uit mama's jeugd; die liep als "driekoning' op 6 januari langs de deuren. Verkleed dus, maar dat was vast  gewoon een excuus voor een extra carnaval door die Brabanders.

Maar St Maarten leeft hier volop, zeker in onze buurt. En het was nog een mooie nacht ook. Droog, geen koude wind. Het werd een hele gezellige avondwandeling, want Tijl en zijn klasgenootjes hadden een flink koor opgetrommeld. En alle ouders liepen mee. Erachteraan. Waarom eigenlijk? geen idee? Deze 8-jarigen kenden hun weg. En ver hoefden we ook nooit te lopen, want bij iedere deur zaten de mensen met lichtjes, kaarsje, vuurkorven en bakken snoep. Groepjes kinderen met lampionnetjes zigzagden door de straten om overal te zingen voor een snoepje.  Van 6 tot half 8 en toen vonden de ouders het welletjes. Koude, misselijke en vermoeide kindjes namen van elkaar afscheid. Morgen hadden ze genoeg te vertellen op school.

Opa en oma zijn er weer!

Opa en oma zijn er weer na lang te zijn weggeweest. Liefst 4 weken. We zijn naar Canada geweest naar tante Karin, Michiel, Mika en Dana. Het was daar erg leuk. We hebben fijn gespeeld met Mika en Dana en het afscheid was ook een beetje verdrietig. Hier een foto van jullie neefje en nichtje.

Met leuke cadeautjes gingen we naar Amsterdam, naar een blije Tijl en Vera.
De oppasroutine was meteen alweer vertrouwd. Opa en oma werden volledig in beslag genomen door die kleine kletsmajoor.
Een opera aankondiging in bad van Tijl

en lekker kleie met Vera.

voorlezen

Handig en vooral lief als grote broer voorleest!!

Pinguins

We hadden nog kaartjes over, en een vrije zaterdag in het verschiet. Dus gingen we omgeven door herfstweer naar Burger's Zoo. Sowieso een van mama's favoriete dierentuinen, met de prachtige woestijnkas, de enorme junlgekas en het onnavolgbare Burger's Ocean.

Zodra je de poort van Burger's Zoo binnenstapt zie je de pingins waggelen. En dat was voor Vera genoeg. Hier waren haar vriendjes! En zoveel en zo dichtbij. Dit was de anderhalf uur autorit meer dan waard!
"Maar Veer, er is nog veel meer dierentuin!" 
Nee, mevrouw vond dit dierentuin genoeg en was meer dan tevreden...

Gelukkig kregen we haar uiteindelijk toch mee en konden we genieten van alle andere dieren.

En toegegeven, ook Vera was onder de indruk van het aquarium, waar de schildpadden en roggen over je hoofd zwemmen. En  toch ook de zebrafamilie en de neushoorns waren spannend, en vooral de cheetah was een hoogtepuntje. Maar toen we weer huiswaarts gingen, kregen de pinguins nog 1 x hun 15 minuten persoonlijke aandacht.

NatGeo

Kijk, dit is de verzamelde collectie van onze dame Vogelzang. Een prachtcollectie, waarbij elk nieuw lid met open armen in de familie wordt opgenomen.

En Vera is er uren zoet. Daar hoeft mama helemaal niet bij zitten als ze speelt.
Maar soms vermoedt mama dat ze wel wat minder National Geographic documentaires moet kijken met de kleine meid...

Dribbel

Tijdens het boodschappen doen afgelopen woensdag had Vera hem gespot bij de Bruna; Dribbel in een doosje. Maar, nee Vera, dat gaat mama niet zomaar kopen. Misschien een andere keer.
Nou, dan bewaar ik 'm, moet Vera hebben gedacht.
En de opdracht 'zet maar terug' van mama, vertaalde de kleine dame in 'verstop m maar ergens'.

Toen we op vrijdag frietjes gingen halen, begon de dame opgewekt in de bakfiets van de crèche. Zodra ze uit de bak was gezet, rende ze naar de Bruna. En zo zag mama, de kleine Veer met een pruilend lipje voor de de gesloten deur staan. Zo dichtbij en toch onbereikbaar lag daar haar Dribbel in een doosje..

 Ach gossie, het hart van mama smolt. En toen Vera na het weekend weer terugkwam van haar papa, stond er een klein cadeautje voor haar klaar. Een Dribbel in een doosje, bij haar thuis!

Er was eens een paddenstoel

Wat is dat genieten zeg, die mooie herfst!
Toen mama en Tijl Vera op vrijdagmiddag van de creche ophaalden zaten alle kindjes lekker in de zandbak en op de glijbaan. Want we kunnen nog lekker buitenspelen.
Als vaste routine gaan we op vrijdag altijd frietjes halen. Tijl en Vera besloten onderweg dat ze  'uit eten' in de De Vork wilden.  Vlak voor de snackbar kwamen we klasgenootjes Wisse en Dagmar met hun moeders tegen. Die gingen zichzelf trakteren op een etentje bij de Tapasbar. Dat klonk gezellig dus sloten we aan.  Onder het genot van Spaanse hapjes vierden we zo met z'n allen het najaar. En als toetje hoort daar natuurlijk ook een ijsje bij!

Zaterdagochtend speelde Tijl tegen de Kikkers. Onder een lekker zonnetje op het hockeyveld. Tijl is zijn dromerigheid op het veld aardig kwijt. De kleine blonde god (met zijn haar in een staartje) buldert regelmatig de voorhoede door met de bal aan zijn stick. Hij wordt steeds sterker. En daarbij ook nog geblesseerd het veld af, straffe bal tegen zijn knie, maar er ook weer op strompelen. Helaas geen doelpunt door Tijl,  maar wel vier of vijf strakke pogingen (Paal). En toch met 3-2 gewonnen.

Hoewel zowel Tijl als Vera het ALLERLIEFST gewoon thuis rommelen en spelen, vond mama het TE mooi weer om binnen te zitten. Dus trommelden we papa Youp op om samen naar de Waterleidingduinen te gaan.  Altijd weer vol met hertjes, maar dit jaar ook met enorme paddenstoelen! Daar moeten wel kaboutertjes in wonen!

Nog een verlaat verjaardagsfeestje.

De kleine meid alweer 3 jaar.
 en dat werd nog gevierd met opa Ad en oma An. Tijl en mama.
Met cadeautjes, een echt schilderij door oma gemaakt van Pip en Woezel.
"Een Pip en Woezel waar ik naar kan kijken"!
Een mooi sprookjesboek en Maja de Bij die gelijk door de Dora familie werd geadopteerd.

En omdat Vera jarig was kreeg Tijl ook een cadeautje. De verschrikkelijke Ikke in drievoud.

Veer weer in Amsterdam!

Het was wennen, en het was lang  en soms was het moeilijk, maar de kleine Veer was na twee weken eindelijk weer in Amsterdam!
De stoere meid was helemaal alleen met haar papa op vakantie geweest. Zelfs een paar dagen kamperen op de camping bij Duinrell, waar het voor deze prinses natuurlijk 1 groot speelparadijs was.
Maar nu was ze weer terug bij mama! Op donderdagmiddag klonk het hoge "maaamaaa!" door de bomen van het Van Gimborn Arboretum. Ook voor de kleine meid leek het lang geleden.
"Hoe oud ben ik nu? en hoe groot ben ik nu?" verifieerde ze na een knuffel met mama bij papa, om de tijdsspanne in te schatten.
93 cm was de kleine meid.
Dat moesten we maar even vergelijken met een oeroude Sequoia in het bomen park. ;-)
Bij het vertrek meldde ze nog wel even hoogstpersoonlijk bij de verbaasde directeur van arboretum "Ik ben 93 hoor!"

En na de luiers, leek ze nu ook zonder speen door het leven te kunnen. Dat was pas echt een grote meid! En inderdaad de eerste nacht sliep ze zonder speen in. Op vrijdag werd broerie ook met een dikke knuffel begroet en samen frietjes eten als vanouds!

Op zaterdagochtend miste ze wel het tut-ritueel met de speen en doekies. Lekker op de vloer van de huiskamer, omringd door alle poppetjes, spelen met haar doekies...dan werd ook altijd nog lekker even gespeend.. maar dat was niet meer. Een verdrietige kleine meid. Gauw op pad naar de Uitmarkt, waar ook Sam en Koen waren. En zelfs ook nog even alledrie de dametjes Groen aansloten.

Hehe, het gewone ritme kan weer beginnen!

Het lijkt nog steeds vakantie

Ha zolang de zon schijnt, doen we ook gewoon net alsof het vakantie is! Hoewel de school het gewone ritme al heeft opgepikt en de hockey ook is begonnen, zijn de patronen soms lastig weer in te passen.
Als Tijl op dinsdagavond zijn haar moet wassen, is hij het daar ook helemaal niet mee eens.
"Ik wil niet in bad!"
"Maar je moet echt je haar wassen!" zegt mama, "Dat is zeker een week geleden. Dat kan toch niet zomaar!?"
"Maar je laat me wel twee weken oude kroepoek eten! Weeeeeeh!"

Tja, en om nou die kroepoek te gaan wassen...

Maar feest blijft het nog wel als de dames Groen komen logeren. Dat is altijd gezellig. En mama en papa Youp besloten om er ook een echt dagje uit van te maken. Een mooie vlinderfilm in het omniversum van Den Haag! Dat bleek zelfs voor de grote mensen een prachtige ervaring. Zo mooi, dat we meteen besloten om ook de volgende film te bekijken. En samen met de kids doken we diep onder in zee. Mooi hoor!

Weer naar school

De zomervakantie is voorbij. En die kleine Tijlemans is eigenlijk helemaal zo klein niet meer. Hij is deze zomer al 8 geworden. En hij gaat al naar groep 5, waar ze dit jaar niet alleen rekenen en schrijven krijgen, maar ook geschiedenis en natuurwetenschappen. Hij kijkt er naar uit, want hij weet al alles van vlinders. Meer nog dan zijn moeder (echt waar!). Een Koolwitje of Kleine Vos herkent hij al van verre. De Malachietvlinder is sinds de Hortus ook geen vreemde voor hem.

Op de eerste vrijdag van de vakantie mocht Tijl een dagje meedraaien in de Hortus. Naar de opvang wilde hij niet en mama moest werken. Dus Tijl wilde mee. Tijl heeft zich de hele dag prima vermaakt met vlinderonderzoek; zelf foto’s maken, uitprinten, Googlen, opschrijven en vooral het meelopen met tuinman Jos en de  damesvrijwilligers van wie hij rupsen mocht aaien en eitjes verzamelen. Aan het end van de dag kreeg hij nog een ijsje van tuinman Tom en had hij een prachtig vlinderboekje vol informatie.

De dag erna, zaterdagochtend, staan wij voor de Albert Heijn, Tijl met een voetbal. En een zwervende man spreekt Tijl aan; dat ie later in Oranje moet gaan spelen, want dat is goed voor het geld en het imago..

Terwijl de man wegloopt, kijkt Tijl hem beduusd na met de bal onder zijn arm en zegt dan: "Maar mam, ik wil toch liever Jos-in-de-Hortus worden..”

Een prachtige levenswijsheid die de essentie van het leven tot in zijn kern raakt.

Affijn, zes weken later gaat Tijl de school in en zal hij nog meer leren, nog meer levenswijsheid vergaren. Misschien gaat hij wel meer vlinders leren kennen dan Jos ooit wist. Misschien eindigt Tijl eerder tussen de essentie van ons planetenstelsel, want ook daar weet hij inmiddels door zelfonderzoek het fijne van. 

"Mam, wist je dat de zon eigenlijk een ster is?"

-"Jazeker, maar dan heel dichtbij"

"Nou, zo dichtbij is dat niet, want je moet eerst langs Venus en dan Mercurius!"

....

Dus Tijl gaat een hoop leren. Ach eigenlijk weet hij het belangrijkste al; als je als Jos-in-de-hortus eindigt, zit je goed.

Dus van mama krijgt ie na zijn eerste schooldag lekker zijn lievelingspizza!

Taart met vriendinnen

Papa Vincent en mama hadden eigenlijk bedacht om lekker naar een mooi speelpark te gaan, of een dierentuin. Met z'n vieren. Met Tijl. En Vera. Voor haar derde verjaardag.
Maar, al sinds het verjaardagsfeestje van Tijl, had de grote meid 1 doel voor ogen; "Als ik jarig ben. En ik word 3 jaar, dan wil ik taart eten met mijn vriendinnetjes!"
Tja, zo ziet een echte verjaardag er ook uit natuurlijk. Taart met kaarsjes en vriendinnen met kadootjes. En ook wie haar vriendinnetjes waren was glashelder. En ze hield het vol.

Dus besloten papa en mama om op het laatst de plannen maar te wijzigen. De taart werd besteld. Een echte slagroomtaart met Woezel en Pip erop! En de vriendinnetjes werden uitgenodigd. Trots maakte Vera haar Dora uitnodigingen en bracht ze aan de deuren van de buurmeisjes.
Terwijl de kleien meid de avond vantevoren in slaap viel, mompelde ze nog haar verlanglijstje aan cadeautjes (en geloof me; die is lang genoeg om bij in slaap te vallen).

Door al die cadeautjes was het meisje 's morgens niet wakker te krijgen. Om 9 uur begonnen mama, Tijl en papa Vincent maar langzaam aan een zachtjes lang-zal-ze-leven. Want ze moest er nu toch wel uit. En zo begon Vera's echte verjaardag; met cadeautjes, taart en vriendinnen..in de speeltuin.

Er was ook taart en koffie voor de papa's en mama's en eigenlijk wilden de kindjes helemaal niet weg toen het feestje voorbij was. En zo togen we nog met de halve partijtje naar Roest voor een lunch op het stedelijk strand.
En helemaal aan het eind van de dag ging Vera ook nog met papa en mama en broerie heerlijk uit eten.
Wat zal die meid gedroomd hebben!

Kreta

Het was letterlijk last minute gepland, nog een vakantie erbij. Naar iets zonnigs graag, want hoewel de zomervakantie in Nederland mooi begon, dat kon nooit lang duren. (HAHA zaten wij even fout!). Maar goed, wij hadden inmiddels dus stoelen naar Kreta. Naar het kleine dorpje Analipsi. Wij; mama, Tijl en Vera, en papa Youp ging mee!

Het was heel vroeg in de ochtend. Diep donker was de nacht nog toen de Schiphol taxi voor kwam. Tijl zat met grote, trouwe, blauwe ogen te kijken door het taxiraampje. Gespannen over wat er ging gebeuren en eigenlijk nog half in een droom.
Vera is een schatje in het vliegtuig. Opgewonden kruipt ze op de stoel bij het raam; *klik* en ze zit vast, installeert doekies om zich heen "mama gaan we al?!"
Al snel ontmoeten we de opkomende zon boven de lichtjes van Nederland. En - gelukkig- vielen beide kindjes ook heel snel in slaap. De hele vlucht sliepen ze. Tot we Kreta's bodem geraakt hadden en ze verbaasd wakker werden. 
We hadden een huurauto en nog voor de lunch lagen we aan het zwembad van ons appartementje. Dat zwembad dat al snel de lievelingsplek werd van beide kindjes.

Wat een waterratjes zijn het toch. Zodra 's morgens de oogjes open waren, werd er al om het zwembad geroepen. Armpjes aan, zwembroek aan en weg waren ze. Vera duikt, springt, maakt grapjes als ze het water inloopt en zwemt het hele bad rond. Tijl schiet als een speer door zijn zwemvaardigheden heen; hij duikt, perfect met een boogje; hij duikt 2,50 diep, sneller dan mama in de wedstrijdjes 'haarspeld opduiken'; en hij zwemt onder water over de gehele lengte van het zwembad (12 m), de handstand is nog niet zo perfect als mama ( ;-) ) maar dat komt snel.

Kreta was verrassend mooi, we reden de bergen in naar dorpjes, bezochten haventjes (Agyos Niklaos), stille strandjes van gezonken dorpen (Elounda) en kerken (Napeleia). Ook bezochten we stiekem Cherssonissos, alleen om even te zien wat de rest van Nederland daar doet..waarschijnlijk behoorlijk weinig, want veel meer dan dezelfde barretjes en identieke touristshops was er niet.

Vera en Tijl waren lief op reis. Ontbijten, uren samen zwemmen, en dan mee in de auto. Ondanks dat dit hopeloos warm was, gebruikte Vera dit uurtje voor haar middagslaapje en Tijl droomde over het landschap. mama en Papa Youp reden rond..nee verdwalen deden we niet, we ontdekten gewoon een nieuw haventje.. Aan het eind van de middag waren we vaak weer terug, dan nog even zwemmen, soms op het strand en dan lekker uit eten. Gelukkig was er ook gewoon spaghetti, pizza en frietjes. Terwijl het overig eten heerlijk was; verse vis, echte gyros. Mama deed stoer haar best om de griekse kaart hardop te lezen, wat af en toe een glimlach opleverde, maar de echte hartensteler was Vera met haar accentloze 'Efcharisto' wist ze er altijd een extra lollie, toetje of jubelend geklap uit te halen.

IN ons dorpje waren vele kleine restaurantjes waar je heerlijk 'echt' kon eten, tussen de grieken. Tja, werd ons soms treurig verteld, de meeste toeristen zitten all-in, en daardoor waren er al vele barretjes, winkeltjes en restaurantjes gesloten. Meer jammer voor die toeristen, want wij vonden het heerlijk authentiek zo. En we belandden daardoor zelfs middenin een Griekse bruiloft; wederom wist Vera het podium te halen door op de muziek uitbundig mee te dansen. (eigenlijk was dat in elk restaurantje waar de -live- muziek aanging)

 Tijl had het soms wat zwaarder met de hitte, de autoritten, maar hij klaagde nooit. Spannend vond hij de verhalen die bij elke plek die we bezochten naar voren kwamen. Zoals het oneindig diepe meer midden in het dorpje Agyos Niklaos. Het verhaal maakt het bezoek extra spannend, en zeker ook het gezonken dorp Olous, wat door het rimpelloze, heldere water nog te zien was op de bodem. En de grote kerk, waar we kaarsjes aanstaken en Tijl van de bewaker gratis een prent kregen met uitleg van alle iconen uit de kerk. (kleine Veer kreeg een prent van Maria, waarop ze brulde dat ze dezelfde als Tijl wilde en ze vervolgens, toen ze deze ook nog gratis keek, haar gedrag met een charmant 'efcharisto' weer helemaal goed maakte bij de bewaker).

 

Uiteindelijk was na een week, ook deze vakantie alweer voorbij. Wel een beetje lek gestoken door de muggen maar met een mooi kleurtje landden we al snel in het hete Nederland.

"wat een heet zonnetje he?" 

"Maar straks gaat-ie ook weer pssshht onder water, he mam." 

Kermis in Tilburg 2013

Een erg warme dinsdag was het toen Tijl, Vera en mama naar Tilburg kwamen om samen naar de kermis te gaan. Daarom hadden we besloten om ’s avonds te gaan, minder warm, minder druk en om tevens de lichtjes te kunnen aanschouwen.

Voor Tijl was het ook alweer lang geleden. De laatste keer was hij 3 jaar en daar herinnerd hij zich niets meer  van. Op het Koningsplein staat de nostalgische kermis, speciaal voor de allerkleinste. Tijl ging samen met zijn zusje in de bootjes draaimolen en trok ook nog de kwast voor een gratis rondje, maar na een rondje had hij het al gezien. Het was niets voor Tijl, dat gedraai, daar werd hij misselijk van. Gewoon alleen kijken vond hij wel leuk.

Verder op het Piusplein stond de Jimmytrappen. (tenminste zo noemde wij dat vroeger) daar wilde hij wel in met mama.

Daar begonnen ook de grote en hoge attracties. Vera keek haar ogen uit. Ze vond het prachtig.

                   

 Zij wilde wel overal in, autootjes achtbaan, botsautootjes en in de rupsachtbaan met oma, hoewel dat een beetje een misrekening was, we vonden hem beide toch wel hard gaan.

Maar bij elke grote wilde overdekop dingen, zei ze stralend met ogen als schoteltjes; “Als ik later groot ben wil ik daar ook in en dat kan ik best alleen”.

Bij de wildwaterbaan zei ze, dat als ze later groter is en haar zwemarmpjes omdoet kan ze daar ook wel in!!

En trots dat ze was op de vele  cadeautjes, gewonnen met eendjes vangen.

 

Tijl had helaas minder geluk bij de grijpers voor een verschrikkelijke Ikke. En verder hoefde hij helemaal niets. Nog een keer met mama en oma en het glasdoolhof en met opa in de Jimmytrappen en verder konden we niets aan hem kwijt . Geen snoep, kermissteel of oliebollen en toch liep hij als een blije jongen  genietend over de kermis en thuisgekomen, ’s nachts om 12 uur, graag een boterham met hagelslag!